جایی میان مغز من که انتهایش به چشمان تو ختم میشود...

.من  فرسنگ ها فاصله را میشکنم..

.یاد تو از تبریز نسیم میشود...

از کنار تاک پشت پنجره..

.در دهان من شعر میشوی..

از پل های زیادی پریده ام
در رودخانه های بسیاری غرق شده ام
بارها
شاخ به شاخ شده ام با زندگی
بارها
گلوله خورده ام
و بارها 
مرده ام
عشق
از من یک بدل کار حرفه ای ساخته است

عاشقانه...زیر لب...دزدانه...

هنوز هم برایم بهترینی

عاقبت

صدای مرا در می آورد

این آینه

که ادای مرا در آورده است...

این شعر را همین حالا بخوان

وگرنه بعدها باورت نمی شود

هنگام سرودنش چگونه دیوانه وار عاشقت بودم

همین حالا بخوان

این شعر را که ساختار محکمی ندارد

و مثل شانه های تو هربار گریه می کنم می لرزد

هربار گریه می کنم

و پیراهن هیچ فصلی خیس تر از بهاری نخواهد بود

که عاشقت شدم....